Kongres starokatolików w Konstancji
Krzyż łaciński i Ichthys
- Chrześcijaństwo
- Sukcesja apostolska
- Ojcowie Kościoła
- Koncyliaryzm
- Gallikanizm
- Jansenizm
- Kościół utrechcki
- Febronianizm
- Józefinizm
- Reforma Ignacego von Wessenberga
- Liberalna nauka katolicka
- Kongres w Monachium
- (Monachijskie oświadczenie w Zielone Świątki)
- Kongres w Kolonii
- Kongres w Konstancji
- Deklaracja utrechcka
- Memoriał polskich katolików
- pokaż
- dyskusja
- edytuj
Kongres starokatolików w Konstancji – odbyte w dniach 12–15 września 1873 roku, ostatnie z trzech generalnych i formalnych spotkań przedstawicieli ruchów starokatolickich, mające ugruntować proces powstawania niezależnych krajowych kościołów katolickich.
Ostatni z trzech wielkich kongresów nabrał dla Kościoła starokatolickiego podstawowego znaczenia, przez przyjęcie projektu starokatolickiego "Statutu synodalnego i parafialnego". Opracowany głównie przez Fryderyka von Schultego, stanowił ambitną próbę odtworzenia w nowożytnym kształcie biskupio-synodalnego ustroju starego Kościoła. Po postanowieniach ogólnych, w których min. wyraźnie powiedziano, że starokatolicy "jako trwający w Kościele katolickim, zastrzegają sobie wszystkie prawa przysługujące katolikom (...), a ich własna organizacja kościelna posiada jedynie charakter prowizoryczny", określono dokładnie prawa i obowiązki biskupa, przedstawicielstwa synodalnego, synodu, parafii i duchownych pomocniczych.
Zgodnie z zasadami opracowanymi i przyjętymi na kongresach w Monachium, Kolonii i Konstancji, ukonstytuował się potem Kościół Starokatolicki w Niemczech, a z pewnymi odchyleniami, uzasadnionymi tradycją i warunkami miejscowymi, także Kościoły starokatolickie w Szwajcarii i Austrii.
Zobacz też
- Kongres katolików w Monachium (22 września 1871–22 września 1871);
- Kongres starokatolików w Kolonii (20 września 1872–22 września 1872).
Bibliografia
- Urs Küry: Kościół Starokatolicki: Historia, Nauka, Dążenia. Warszawa: Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie, 1996, s. 80–81. ISBN 83-90129-64-7.