Silnik rakietowy HM-7
Kraj pochodzenia | Francja |
---|---|
Projektant | SEP, Ottobrunn |
Wykorzystanie | Ariane 2-3, Ariane 4-3, Ariane 5 ESC A |
Materiały napędowe | ciekły tlen, ciekły wodór |
Pierwszy lot | 1979 (HM-7) |
Ostatni lot | 1986 (HM-7) |
Osiągi | |
Siła ciągu na poziomie morza | (43,6) kN |
Siła ciągu w próżni | (70) kN |
Impuls właściwy na poz. morza | (310) s |
Impuls właściwy w próżni | (447) s |
Maks. czas działania | 570 (735) s |
Parametry | |
Komory spalania | 1 |
Ciśnienie w komorze | 30 (35) bar |
Stosunek ciągu do masy | (41,25) |
Wymiary | |
Długość | 1,8 m |
Średnica | 1 m |
Masa | (155) kg |
HM-7(B) – francuski silnik rakietowy na mieszankę ciekłego tlenu i wodoru (w stosunku wagowym 5,14:1), stosowany w rakietach rodziny Ariane. W rakietach Ariane 2, 3, 4 i 5 używana jest jego rozwojowa wersja oznaczona dodatkową literę B.
Wariant podstawowy
Był używany w 3. stopniu rakiet Ariane 1, w latach 1979–1986. Istotne pomysły konstrukcyjne komory spalania silników HM-7 zostały, na licencji, użyte przez NASA w głównych silnikach amerykańskich promów kosmicznych (SSME).
Wersja B
Po doświadczeniach z użyciem silnika HM-7 w rakietach Ariane 1, chciano podwyższyć jego parametry. Zwiększono ciśnienie w komorze spalania i powiększono dyszę, co zaowocowało zwiększeniem impulsu właściwego. Silnik został dopuszczony do użytku w 1983, a rok później użyto go po raz pierwszy. Użyto go w, wówczas nowej, rakiecie Ariane 3 z uwagi na bardzo dobre parametry i ugruntowaną niezawodność.