Werner von Blomberg
Feldmarszałek Werner von Blomberg | |||
feldmarszałek | |||
Data i miejsce urodzenia | 2 września 1878 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 14 marca 1946 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby | 1894–1938 | ||
Siły zbrojne | Armia Cesarstwa Niemieckiego | ||
Stanowiska | szef OKW | ||
Główne wojny i bitwy | |||
Odznaczenia | |||
|
Werner von Blomberg, właściwie Werner Eduard Fritz von Blomberg[1] (ur. 2 września 1878 w Stargardzie, zm. 14 marca 1946 w Norymberdze) – niemiecki feldmarszałek.
Życiorys
Urodził się na Pomorzu jako najstarszy syn ppłk. Emila von Blomberga i jego żony Emmy.
Wstąpił do armii jako szeregowy w 1894 roku[2]. W marcu 1897 roku został podporucznikiem w 73. pułku fizylierów. W latach 1905–1908 pełnił różne funkcje sztabowe i wojskowe w Akademii Wojny. W 1907 awansował na porucznika. W latach 1908–1911 służył w Wielkim Sztabie Generalnym w Berlinie. W 1911 roku został kapitanem, w trzy lata później oficerem dywizji rezerwy. Od początku 1914 r. dowodził kompanią w pułku piechoty.
Podczas I wojny światowej służył na froncie zachodnim jako oficer w sztabach kolejno XVIII Korpusu Rezerwowego i 7. Armii. W 1916 awansował na majora. Został uhonorowany najwyższym odznaczeniem cesarskim – orderem Pour le Mérite. Od 1919 roku był referentem w Ministerstwie Reichswehry, potem w sztabie 10. Brygady Reichswehry Doberitz. W 1920 awansował na podpułkownika. W latach 1921–1924 był szefem sztabu 5 Dywizji i V Okręgu Wojskowego, a w 1925 roku został szefem wyszkolenia[2] w Ministerstwie Reichswehry. Był zaangażowany we współpracę militarną ze Związkiem Radzieckim i kilkukrotnie tam wyjeżdżał. W roku 1927 został awansowany na generała majora i został szefem Truppenamtu – (urząd podległy Ministerstwu Obrony, a pełniący rolę sztabu generalnego armii niemieckiej, którego istnienie zakazane zostało na mocy traktatu wersalskiego)[3][4]. Ze stanowiska został odwołany w wyniku rozgrywek personalnych wśród wyższych oficerów Reichswehry i w 1929 objął stanowisko dowódcy I Okręgu Wojskowego w Prusach Wschodnich.W 1929 awansował na generała porucznika.
W 1931 pogorszył się stan jego zdrowia po upadku z konia oraz w związku ze śmiercią żony. Z tego powodu został przeniesiony na mało znaczące stanowisko kierownika delegacji wojskowej przy Międzynarodowej Genewskiej Konferencji Rozbrojeniowej. Nieoczekiwanie dostęp do prezydenta Hindenburga wykorzystał w celu podkopania pozycji swoich przeciwników. W 1933 został generałem piechoty i ministrem Reichswehry[2]. Po dojściu do władzy Hitlera zadeklarował wobec niego lojalność, przyjmując „paragraf aryjski” zabraniający Żydom służby w armii i włączający symbol swastyki do jej insygniów. Choć były to głównie symboliczne gesty – przykładowo na nalegania prezydenta Hindenburga żydowscy weterani nie mogli zostać wydaleni, a rzeczywiście ze służby zwolniono jedynie ok. siedemdziesięciu żołnierzy – i tak były znaczącymi ustępstwami na rzecz nazistowskiej ideologii[5]. Początkowo cieszył się dużym autorytetem wśród wojskowych, ale zaczął go tracić z powodu ugodowej postawy wobec NSDAP i usprawiedliwianiu wydarzeń podczas nocy długich noży. W sierpniu 1933 awansował na generała pułkownika. Od maja 1935 roku był ministrem wojny i naczelnym dowódcą Wehrmachtu. 1 kwietnia 1936 roku został feldmarszałkiem[2]. Poparcie Hitlera zaczął tracić z powodu za mało stanowczej jego zdaniem postawy podczas militaryzacji Nadrenii. W dodatku był przeciwny niemieckiej interwencji w wojnie domowej w Hiszpanii, a przygotowywane przez niego plany strategiczne były z założenia defensywne. W 1938 opowiadał się przeciw agresji wobec Czechosłowacji, oceniając, że Wehrmacht będzie gotowy do wojny dopiero w latach 1943-1945. Chociaż ostatecznie się ugiął i przeprowadził operację zajęcia Sudetenlandu, popadł w niełaskę Hitlera.
W styczniu 1938 roku nieoczekiwanie został usunięty z armii i zwolniony ze służby wojskowej[2]. Pretekstem był ślub z 26-letnią urzędniczką państwową Evą Gruhn (świadkami byli Adolf Hitler i Hermann Göring). Policja obyczajowa zawiadomiła berlińską policję kryminalną, że Gruhn była notowana za prostytucję i pornografię, a w młodości uciekła z czeskim Żydem, który prawdopodobnie nakłonił ją, by pozowała do zdjęć. Dla pewności szef berlińskiej policji kryminalnej poprosił generała Keitela o zidentyfikowanie jednego ze zdjęć, ten jednak nie potrafił tego zrobić i udał się do Hermanna Göringa. Ten potwierdził tożsamość Gruhn i poinformował o tym fakcie Gestapo. Powiadomiony o aferze Hitler nakazał usunąć generała z armii i pozbawić go wszystkich tytułów wojskowych.
Jednak prawdziwymi przyczynami odsunięcia feldmarszałka były zawiść H. Göringa i Heinricha Himmlera o wpływy Blomberga w wojsku oraz niezadowolenie Hitlera z postawy generała, którą dokumentuje raport Hossbacha, adiutanta Hitlera.
Kilka dni później wybuchła afera Blomberga-Fritscha i nastąpiło odsunięcie także gen. Wernera von Fritscha oraz innych konserwatywnych, sceptycznych wobec planów Hitlera generałów.
Zamieszkał z żoną w Bad Wiessee w Bawarii. Podczas II wojny światowej zginęło jego dwóch synów. W 1945 roku został aresztowany przez aliantów. Zmarł w norymberskim więzieniu sądowym w marcu 1946 roku[2].
Odznaczenia
- Krzyż Żelazny (1914)
- II klasy
- I Klasy
- Pruski Krzyż za Zasługi Wojenne
- Krzyż Rycerski Orderu Rodu Hohenzollernów z Mieczami
- Order Korony IV Klasy
- Order Rodu Hohenzollernów III Klasy z Mieczami i Koroną
- Pour le Mérite
- Bawarski Order za Zasługi Wojenne IV Klasy z Mieczami
- Bawarski Order za Zasługi Wojenne IV Klasy z Mieczami i Koroną
- Krzyż Rycerski Orderu Alberta I klasy z Mieczami
- Hessische Tapferkeitsmedaille
- Brunszwicki Wojenny Krzyż Zasługi
- II klasy
- I klasy
- Krzyż Friedricha Augusta
- II klasy
- I klasy
- Krzyż Hanzeatycki (Brema)
- Krzyż Zasłużonych w Czasie Wojny
- Wojenny Krzyż Zasługi
- Krzyż za Wierną Służbę
- Odznaka za Rany (1918) - czarna
- Złota Odznaka NSDAP
Przypisy
Bibliografia
- Richard Overy: Trzecia Rzesza Historia Imperium. Warszawa: Buchmann Sp. z o.o., 2012. ISBN 978-83-7670-290-2.
- Tadeusz Szafar, Afera Generałów, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1961r., Wydanie I
- Jean-Paul Bled, Oni sterowali Hitlerem, tytuł oryg. Les hommes d'Hitler, ISBN 978-83-11-15012-6
- Gerd R. Ueberschär, Wojskowe elity III Rzeszy, Warszawa 2004, s. 47–56.
- p
- d
- e
W dniu powstania |
|
---|---|
Późniejsi członkowie rządu |
|
- p
- d
- e
Heer Generalfeldmarschall | |
---|---|
Luftwaffe Generalfeldmarschall |
|
Kriegsmarine Großadmiral | |
Schutzstaffel Reichsführer-SS | |
Sturmabteilung Stabschef | |
Ordnungspolizei Chef der Deutschen Polizei | |
NSFK Korpsführer |
|
NSKK Korpsführer |
|
Reichsarbeitsdienst Reichsarbeitsführer |
|
Hitlerjugend Reichsjugendführer |
|
NSDAP Reichsleiter |
|
- † – zabity lub zmarły w trakcie wojny; ? – zaginiony w trakcie wojny
- p
- d
- e
Ministrowie Obrony (1919–1935) |
|
---|---|
Minister wojny (1935–1938) |
|
Dowódca Oberkommando der Wehrmacht (1938–1945) | |
Minister wojny (1945) |
|
Ministrowie obrony narodowej NRD (1956–1990) |
|
Ministrowie obrony narodowej Republiki Federalnej Niemiec (1955–) |
|
- PWN: 3878436
- Britannica: biography/Werner-von-Blomberg
- Universalis: werner-blomberg
- БРЭ: 1873635
- NE.se: werner-von-blomberg
- SNL: Werner_von_Blomberg
- DSDE: Werner_von_Blomberg