Tradycyjne pismo chińskie
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Tradycyjne pismo chińskie (chiń. trad. 繁體字, chiń. upr. 繁体字, pinyin zhèngtǐzì/fántǐzì)[1] – odmiana pisma chińskiego, w której znaki mają tradycyjną postać, umożliwiającą czytanie dawniejszych tekstów. Są one dość skomplikowane, dlatego w latach 50. XX wieku w Chińskiej Republice Ludowej wprowadzono reformę pisma, w wyniku czego powstały znaki uproszczone. Pismo tradycyjne jest używane w Republice Chińskiej na Tajwanie oraz w Hongkongu i Makau. Nazywane jest także ortodoksyjnym, złożonym lub właściwym pismem chińskim.
Współczesne znaki tradycyjne wywodzą swój kształt od pisma kancelaryjnego używanego w czasach dynastii Han. Obecnie ich najczęściej spotykana forma to pismo wzorcowe, które utrwaliło się w VII wieku, za czasów dynastii Tang.
Zobacz też
- systemy pisma CJK
Przypisy
- ↑ 22.31.1 IRS Language Services [online], Internal Revenue Service [dostęp 2021-08-27] (ang.).
- p
- d
- e
Alfabetyczne |
| ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Spółgłoskowe (abdżady) | |||||||||||
Półalfabetyczne | |||||||||||
Alfabetyczno-sylabiczne (abugidy) |
| ||||||||||
Sylabiczne |
| ||||||||||
Logograficzne |
| ||||||||||
Nieodczytane (nieznana struktura) | |||||||||||
Protopisma | |||||||||||
Alfabety fonetyczne | |||||||||||
Pseudoalfabety | |||||||||||
Zapis liczb | |||||||||||
Projekty ideograficzne |
|
- p
- d
- e
W innych krajach | |
---|---|
Współczesne odmiany |
|
Zobacz też |
|